Dziewiąty numer Punktu poświęcony jest „rzeczom, które znaczą”. Przypatrujemy się przedmiotom znaczącym, próbując uchwycić ich migotliwe sensy, ale i opowiedzieć to, co jest zupełnie na widoku. Interesują nas przedmioty odosobnione, opuszczone, samotne, ale i  fragmenty większych układów, które zyskują sens poprzez konceptualne przemieszczenia, obiekty, które migrują zmieniając konteksty życia i funkcjonowania. Przedmioty oczywiste i wieloznaczne, które posiadają swoje granice i których istotą jest deformacja. Przedmioty zniekształcone, przeobrażone, ruchliwe. Pozbawione pierwotnych struktur, stale otrzymujące nowe znaczenia. Przedmioty, których sensy związane są z ich wykorzystaniem i przedmioty tej użytkowej funkcji pozbawione. Badamy ich materialność, dotykamy formy i kształtu. Znaczące okazują się również figury powstałe w wyniku zrośnięć, fantasmagorycznych połączeń, kiedy trudno odgadnąć, jaka była ich prymarna funkcja. Tak dzieje się w przypadku prezentowanych prac Basi Bańdy, która podaje w wątpliwość samoistność rzeczy, ich autonomię i możliwość wyznaczenia im jednorodnych konturów. Przedmioty uważnie ogląda również Bownik, przenosząc efekty majsterkowania w estetyczne rejestry (E-słodowy). W tekście Zmierzch Okcydentu? Niepokój malarskich (mikro)kosmosów Paula Collinsona Małgorzata Stępnik opowiada z kolei o naturze rzeczy w miniaturze, przedstawiając proces twórczy Paula Collinsona i tropiąc zrodzone w jego wyobraźni „mikrokultury”. Przemysław Strożek przedstawia natomiast mistrza współczesnych ready mades – Ai Weiwei’a, który w sposób niezwykle ironiczny pochyla się nad dziedzictwem materialnym współczesnej kultury Wschodu i Zachodu. Z ironią traktuje rzeczy również  Şakir Gökçebağ, którego twórczość prezentuje Marta Smolińska. Tekst Uważność wobec rzeczy śledzi konsekwencje zbierania i przechowywania rozmaitych przedmiotów, a w pracach Lidii Krawczyk i Wojtka Kubiaka z cyklu Instytucje polujemy na gesty, niuanse, wyrazy twarzy, mające nam coś zdradzić i odsyłające do innego porządku rzeczy. Natomiast przedmioty zgromadzone przez Jakuba Jasiukiewicza (Fala), wykonane z ogromną determinacją, podszytą lękiem przed śmiercionośną katastrofą (tzw. survival kit) mogą budzić zarówno uśmiech umysłów racjonalnych, jak też i trwogę z powodu rozprzestrzeniających się w zawrotnym tempie kosmofobii.

The ninth issue of Punkt is dedicated to “things that signify”. We take a w are interested in abandoned and lonely objects in isolation as well as in fragments of bigger sets, which acquire meaning through conceptual transpositions. These are objects that migrate and change their contexts of being and operation. These are obvious and ambiguous objects which have their limits and whose life consists in deformation. These are misshapen, transformed and mobile objects, stripped of primary structures and constantly acquiring new significations. These are objects whose senses are linked to their application and objects devoid of this utility function. We examine their tangibility, touch their form and shape. The figures that come into being because they have grown conjoined, as a result of phantasmagorical combinations, when it is hard to guess their primary function, also signify. This is true about the works by Basia Bańda, who questions the self-contained nature of things, their autonomy and possibility of assuming clear-cut outlines. Objects are equally attentively watched by Bownik, transposing the DIY effects into aesthetical registers (E-słodowy). In the text ”Zmierzch Okcydentu? Niepokój malarskich (mikro)kosmosów Paula Collinsona” [The decline of the Occident? The anxiety of the painted (micro)cosms by Paul Collinson] Małgorzata Stępnik speaks about the nature of things in miniature, introducing the creative process of Paul Collinson and tracing back the “micro-cultures” born in the artist’s mind. In turn, Przemysław Strożek introduces the master of contemporary ready-mades, Ai Weiwei, who ironically scrutinises the material heritage of contemporary Eastern and Western culture. Equally ironic in his treatment of things is Şakir Gökçebağ, whose work is presented by Marta Smolińska. The text “Uważność wobec rzeczy” [Attention to things] examines the consequences of collecting and storing all kinds of objects, while in works by Lidia Krawczyk and Wojtek Kubiak from the Institutions series we hunt for gestures, nuances and facial expressions that are supposed to tell us something and refer to another order of things. Furthermore, the objects gathered by Jakub Jasiukiewicz (Wave), executed with powerful determination underpinned by a fear of a deadly disaster (so-called survival kit) may provoke laughter on the part of rational minds but also inspire awe because of exponentially expanding cosmophobia.

Lidia Krawczyk i Wojtek Kubiak
Z cyklu Instytucje

Przemysław Strożek
Ai Weiwei i jego ready-mades

Bownik
E-słodowy

Małgorzata Stępnik
Zmierzch Okcydentu? Niepokój malarskich (mikro)kosmosów Paula Collinsona

Marta Smolińska
Şakir Gökçebağ – czyli absurdalna lekkość przedmiotu

Jakub Jasiukiewicz
Fala

Karolina Sikorska
Uważność wobec rzeczy

Basia Bańda
Rozlewanie, przenikanie

Szesnasty numer magazynu Punkt zamyka działalność tego pisma. Przez ostatnie pięć lat zbieraliśmy dla Was ekscytujące zjawiska z przepastnego pola sztuki. Zaproszeni przez nas autorzy pisali, artyści tworzyli, kolekcjonerzy udostępniali, a my świetnie się przy tym bawiliśmy. Pogardzaliśmy tym, co aktualne, lekceważyliśmy to, co modne, z pasją nurzaliśmy się w błogostanie, jaki daje poczucie wolności i prawo do popełniania błędów. Główną ambicją redakcji była próba spoglądania i eksplorowania nieznanego. A że nie ma nic bardziej nieprzewidywalnego i niebezpiecznego niż przyszłość, tam upatrywaliśmy sensu naszej działalności. Dzisiaj, wraz z ostatnim numerem Punktu, możemy sprawdzić czy nasze cele zostały osiągnięte. Sprawdźcie sami czy artyści wskazani przez nas stworzyli dzieła trwalsze niż ich czas, czy opublikowane teksty stale dostarczają Wam intelektualnych narzędzi do czerpania większej przyjemności z doświadczania tego, co dopiero nadchodzi. Gorąco zachęcamy do badania zawartości i wnikliwego czytania tego i wszystkich poprzednich wydań naszego magazynu.

Radek Szlaga
The End

Jakub Szreder
D jak Deadline

Navid Nuur
Rainline

Misha de Ridder
bez tytułu

Rozmowa Jakuba Bąka z Marcinem Czerkasowem
Precyzja milczenia. Uwagi na marginesie druków Piotra Łakomego

Karol Komorowski
Wireframe views

Axel Roch
Nie kawalerowie, lecz ptaki.Rysunki Marii-Leeny Räihälä jako szkice poetyckie

Sylwia Czubała rozmawiaz Pawłem Eiblem
Skoro słowa nie działają

Dawid Ostrowski
Bez tytułu

Romuald Demidenko
Koniec dla każdego. Poradnik praktyczny

Hasłem przewodnim poprzedniego numeru było „życie cenniejsze niż sztuka”. Porządek ten wydaje się całkiem rozsądny i prawidłowo wyważony. Niemniej postanowiliśmy odwrócić proporcje i przyjrzeć się sztuce, która posiada większą moc i pobudza do działania silniej, aniżeli „samo życie”. Sztuka, która w istocie stała się życiem, a jej ton nadają formalne idiosynkrazje, umiłowanie do deliberacji na wysokim poziomie abstrakcji oraz włączanie najmniejszego gestu dnia codziennego w obręb działań performatywnych.

W tym numerze interesuje nas bardziej artefakt, iluzja niż nieodparty urok życia (sic!). W tym kierunku podążali XIX-wieczni inżynierowie, obierając sobie za cel stworzenie iluzji doskonałej, alternatywnej rzeczywistości. Jednym z kluczowych wynalazków tamtego okresu była panorama, której tajniki oraz wpływ, jaki wywarła na społeczeństwo, odsłaniają przez nami Carsten Zorn oraz Olga Lewicka. Mistrzem kreowania światów alternatywnych, kolekcjonerem historii niezwykłych i tropicielem zdarzeń osobliwych z pogranicza nauki i fantazji jest Szymon Kobylarz. Natomiast naturę materii, procesy jakim jest poddawana, skrupulatnie bada w swojej twórczości Michał Smandek. Myślenie to jest również bliskie Dorocie Buczkowskiej, która przygotowała specjalnie dla nas cykl „Plain bile would come from the liver”. Sztuka jest też doskonałym narzędziem poznawczym, czego przykładem są prowadzone przez szereg lat badania twórcze Jana Berdyszaka („Obszary koncentrujące”). W numerze również wywiad z Jakubem Czyszczoniem na temat jego ostatnich realizacji, zadziorny esej Johna Becka „Biurokraci i płonące dzieci: dlaczego sztuka jest cenniejsza niż ludzkie życie” oraz tekst Agnieszki Grodzińskiej o sztuce, która nie tylko stała się nierozerwalna z samym życiem autora, ale czasem spełnia się w porażce.

The motto of the former issue of the magazine was „life is more precious than art”. The order of this sentence seems to be pretty reasonable and well-balanced. Nevertheless,  we have decided to reverse the meaning  of the sentence and look closer to the art which has more power than life and stimulates stronger to action than “life itself”. The art, which tone is set by its formal idiosyncrasies, affection for deliberation on the higher level of abstraction and inclusion of the smallest gesture of everyday life in the sphere of the art performances, has become in fact life. In this issue of the magazine we are more interested in artifact, illusion than the irresistible charm of the real life (sic!). In this direction went nineteenth-century engineers, in the aim of creation of illusion of a perfect, alternate reality. One of the key invention of that period was the Panorama, with its secrets and social impact of that time revealed for us Carsten Zorn and Olga Lewicka. The master-creator of alternative worlds, the collector of unusual stories and the scout of peculiar events from the border  of the scientific world and fantasy is Szymon Kobylarz. The nature of matter, processes in which it is meticulously explored, examines in his work Michał Smandek. This kind of reflection is present in Dorota Buczkowska’s art, who specially prepared for us the series „Plain bile would come from the liver”. The art is also a great cognitive tool, what exemplifies, conducted by many years, Jan Berdyszak’s creative researches (“Concentration areas”). In the current issue we also find an interview with Jakub Czyszczoń about his recent projects, a pugnacious John Beck’s essay „Bureaucrats and burning babies: why art is worth more than human life” and Agnieszka Grodzińska’s text about art, which not only has become inseparable from the author’s life but sometimes fulfils itself in a failure.

Tym razem wszystko wymknęło się spod kontroli. Nie planowaliśmy tego, ale z premedytacją sprowokowaliśmy taki bieg wypadków. Postanowiliśmy uciec z pola sztuki w kierunku prostego, zwykłego życia. Jednak życie okazało się krótkie, sztuka długa, okazja ulotna, doświadczenie niebezpieczne, a sąd niełatwy i jakby na to nie patrzyć – nie znaleźliśmy żadnego niezmąconego życia, zasadniczo autonomicznego wobec sztuki, tak jak i sztuka nie pozwoliła się oddzielić od tego co osobiste, społeczne i polityczne. Koniec końców – w kolejnym wydaniu Punktu, tak jak we wszystkich poprzednich, znajdziecie tylko i wyłącznie aktualną i mocną sztukę. W rozmowie Krzysztofa Gutfrańskiego z Maryam Jafri przeczytacie o nierozerwalnych związkach historii ze współczesnością, osobistych doświadczeń i zbiorowo kształtowanej świadomości, ghańskich archiwach i innych barwnych kontekstach życia i twórczości artystki. Lustrzanym odbiciem tego wywiadu będzie krótka rozmowa z przetwarzającym obrazy popkultury raperem Infinte Livez. Bez zbędnych wprowadzeń sugerujemy wziąć głębszy oddech i dać się wciągnąć w cykl fotografii Michała Grochowiaka, łowiącego poetyckie momenty w ordynarnej amerykańskiej powszedniości, rzucić okiem na transformacje przypadkowo napotkanych przejawów codziennego życia Gampera Martino, spróbować złamać kod brutalnego stylu Dominika Podsiadłego, nacieszyć oko dziwnymi przypadkami postaci z prac Pauliny Płacheckiej. Przedstawiamy także sylwetki: Maurizio Anzeriego w ujęciu Katarzyny Majak oraz Weroniki Bet w rozmowie z Anną Czaban. W numerze również tekst Marty Raczek o życiu w sztuce oraz prezentacja Mariana Misiaka inspirowana typografią Bliskiego Wschodu. Poza tym szczególnej uwadze polecamy postać ekscentrycznego nestora eksperymentów rzeźbiarskich Juliana Bossa Goławskiego.W 7. wydaniu Punktu, każdy może znaleźć coś, co wprawi go w zakłopotanie. Tak czy inaczej zachęcam do oglądania i czytania, bo wnętrze naszego magazynu jak zwykle owocuje, prątkuje, onieśmiela, zanęca, zachwyca, czaruje i hipnotyzuje.

Podobno, gdy nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o pieniądze, ale czy z samymi pieniędzmi wszystko jest jasne? Podobno sztuka jest obszarem gdzie obnaża się, kwestionuje, podważa i ujawnia, polem, na którym wolność i niezależność dochodzą do głosu.  W szóstym numerze Punktu sprawdzamy, co artyści i ich działania potrafią nam powiedzieć o banknotach, złocie, przelewach i zapisach księgowych.  Oglądamy choreograficzny  układ wymiany sztuki na pieniądze i pieniędzy na sztukę. Krzysztof Gutfrański opowiada  o działaniach Honzy Zamojskiego, żywotności książek i ich uwikłaniu w rynek sztuki. Piotr Juskowiak  rozważa  korespondencje twórczości artystycznej z istniejącymi for-mami kapitalistycznej produkcji i organizacji pracy. Nowy numer Punktu jest  zaproszeniem do świata tak brudnych, jak i pożądanych pieniędzy, o którym piszą Aleksander Hudzik, Krzysztof Masiewicz czy Kuba Bąk. No i przede wszystkim polecamy prace niestrudzonego anarchisty Konrada Smoleńskiego, montaże Agnieszki Grodzińskiej, cyfrowe grafiki Laury Brothers oraz cykl znalezionych slajdów z wakacji z lat 60-70., za pomocą których Mikołaj Długosz opowiada o konsumpcji  i beztrosce, błogiej bezczynności w czasie, gdy inni tworzyli nowy kontrkulturowy porządek świata. W numerze prezentujemy również ekspresywną twórczość Leszka Przyjemskiego,   pokazujemy bardzo intymne doświadczenia Wojtka Pustoły i prezentujemy wywiad z artystą, eksplorujący wątki rodzinne i obfitujący w dociekania  egzystencjalne.

Mikołaj Długosz, 1968

Piotr Juskowiak, Uwagi na temat artystycznego sposobu produkcji

Agnieszka Grodzińska, Suma sumarum

Konrad Smoleński All for money

Krzysztof Masiewicz, Kolekcjonowanie czy inwestowanie?

Krzysztof Gutfrański, Papier, nożyczki,kamień

Z Wojtkiem Pustołą rozmawia Anna Czaban, Po co komu 18 tygrysów bengalskich w klatce?

Jakub Bąk, Sztuka jest pieniądzem, pieniądze są złotem, złoto jest władzą

Laura Brothers, Window 90

Alek Hudzik, Pieniądz i sława

Leszek Przyjemski, Museum of Hysterics 1968-2011

Entuzjazm, pasja, namiętność, zapał, fascynacja, apasionado – oto hasła piątego numeru Punktu. Zgłębiamy w nim określone podejście do życia – energetyczną postawę twórczą. Próbujemy badać indywidualne i zbiorowe źródła fascynacji, zgłębiać namiętności, tropić chwile ekscytacji i drobnych zauroczeń. Zaproszeni do numeru autorzy odsłaniają przed nami wszechstronne kolekcje gromadzonych przez siebie fenomenów, interesujących ze względu na wulkany emocji i szczerej pasji, z których wyrosły, choć wielokrotnie skrywane pod równiutko poukładanymi eksponatami, skrzętnie katalogowanymi fotografiami, odpowiednio sklasyfikowane i ustawione we właściwych kategoriach. Ryszard Cichy prezentuje perełki swojej kolekcji, istotne ze względu na sentyment, jakimi je darzy, a nie ogólnorynkową wartość. Robert Kuśmirowski wraca do lat swojej młodości, zapalczywie kreślonych przez niego okładek płyt zespołów heavy-metalowych, których niejednokrotnie był liderem, gęstych notatek do utworów muzycznych oraz późniejszych, bardziej już profesjonalnych projektów artystycznych, w których nadal żywa jest żarliwa pasja i namiętność aktu twórczego. Piotr Bosacki ujawnia swoje inklinacje do zjawisk delikatnych i prostych – cykl „Krzywe”, osadzonych jednak w zupełnie innych rejestrach aniżeli kolekcje zjawisk banalnych prezentowanych przez Zwykłe Życie, czy przez Tomka Saciłowskiego (cykl „Krzaki”). Erotyczne wrzenie, głównie w obszarze filmu analizuje Bartosz Żurawiecki. Osobliwości i kurioza namiętnego podejścia do życia rozważa w swoim tekście Marcin Czerkasow, natomiast Karolina Sikorska na przykładzie twórczości Julity Paluszkiewicz bada meandry wyobraźni, w których lęgną się twory fantazji tak silne, że zdolne przekształcać percepcję. Intrygująco przedstawia się projekt Katarzyny Mirczak, śledzącej estetykę, ale i też semantykę więziennych tatuaży z końca XIX i początku XX 
wieku, o którym pisze Wojtek Nowicki. Szalenie wciągająca jest rozmowa trzech pasjonatów, absolutnych miłośników książki jako takiej, zarówno na poziomie treści jak i formy: Piotra Rypsona, Maurycego Gomulickiego i Pawła Dunina-Wąsowicza, która sama w sobie stanowi żywy przykład efemerycznych zdarzeń, jakie pragniemy uchwycić w tym numerze. Tradycyjnie eksponujemy postaci młodych artystów: Ireny Kalickiej (z którą rozmawia Łukasz Białkowski) oraz Justyny Górowskiej (tekst Marty Kudelskiej). Miłym akcentem kończącym numer jest „sterowana ręcznie” animacja poklatkowa Jarosława Danilenko.

Anna Czaban

Tomek Saciłowski
Wielcy i skromni – Rozmowa między Maurycym Gomulickim, Pawłem Duninem-Wąsowiczem,
Piotrem Rypsonem
Robert Kuśmirowski, Zapistomonografia
Marcin Czerkasow, Life-size details albo serce przyszłości
Karolina Sikorska,Wyobraźnia organiczna. Roślinopodobność. Rysunki Julity Paluszkiewicz
Łukasz Białkowski, Maski mam zawsze przy sobie. Z Ireną Kalicką rozmawia Łukasz Białkowski
Marta Kudelska, Budzenie Zmarłej (Justyna Górowska)
Katarzyna Mirczak, Znaki specjalne
Wojciech Nowicki, Przebłyski
Zwykłe Życie, Miłość
Bartosz Żurawiecki, Kto się boi seksu?
Piotr Bosacki, Krzywe
Kolekcja Ryszarda Cichego
Jarosław Danilenko, Sator Arepo Tenet Opera Rotas

Pierwszy w tym roku, czwarty numer Punktu jest poświęcony nudzie. Nuda rysuje nam się nie tylko jako opresyjny stan ducha, ciążąca markotność, ale też jako czynnik sprzyjający kreacji, a nawet źródło inspiracji. Nuda jako nieodzowny element ludzkiej egzystencji, środek higieny psychicznej, lek na przesyt bodźców, uwolnienie myśli od presji totalizującego pragmatyzmu i monotonnych powtórzeń codziennego życia. Postacią, która towarzyszy naszym badaniom na temat nudy i jej przejawów, jest Gonczarowski Oblomov – rosyjski panicz, próżniak i obibok, erudyta niezdolny do jakiegokolwiek działania. Stał się on inspiracją do działania wielu twórców, jak np. założona przez Maurico Catellana Fundacja Oblomova, o której pisze Anna Theiss. Wszechstronne ujęcie tematu proponuje Jacek Staniszewski, aczkolwiek sam temat wydaje się magmowaty i pełen niejasności. Obfitujący w błyskotliwe uwag z dziedziny literatury, filozofii, a nawet polityki esej o nudzie podsumowuje tezą o braku możliwości ucieczki od tego stanu, który wcale nie musi być przykry. Udowadniają to szczególnie artyści, których zaprosiliśmy do eksploatacji własnej nudy i jej konsekwencji, które w ich przypadku oznaczają nieskrępowany akt twórczy. Prezentujemy absurdalne realizacje malarskie i rzeźbiarskie Rafała Dominika, ślady banalnych, i w swej banalności, zachwycających sytuacji zarejestrowanych na fotografiach Aleksandry Śliwczyńskiej oraz fotograficzne zapiski momentów zawieszenia, letargu Kamila Strudzińskiego. Ponadto w numerze wizualne eksperymenty Mateusza Sadowskiego z percepcją, pragnienie doświadczania namacalnej rzeczywistości, której domaga się Paweł Sysiak, oszczędne rysunki Svatopluka oraz fotografie Uli Tarasiewicz. Tradycyjnie przedstawiamy także sylwetki młodych artystów – prawdziwe wulkany nieokrzesanej wyobraźni – Mariusza Gutowskiego i Katy Shadkovskiej.

Anna Czaban

____________

Mateusz Sadowski, Opląt
Jacek Staniszewski, Życie po śmierci życia
Mikyta Svatopluk
Aleksandra Czerniawska, Kathy Shadkovsky
Anna Czaban, Horrory, dziwadła i dzieci. Rozmowa z Mariuszem Gutowskim
Rafał Dominik
Anna Theiss, O pożytkach z obiboctwa
Paweł Sysiak
Kamil Strudziński
Aleksandra Śliwczyńska, Konserwa turystyczna
Tomasz Misiak, Krótkie wariacje na temat nudy z filozoficznej perspektywy
Przemysław Łośko, Jeden, z ukrytych wśród liści
Urszula Tarasiewicz

To już trzeci numer Punktu. Bardziej obszerny niż pozostałe, tworzy numer podwójny – na zakończenie pierwszego roku działalności. Znalazły się w nim obok sztuk wizualnych, m.in. literackie teksty Mateusza Marczewskiego i Adama Kaczanowskiego oraz eseje opisujące przygody w krainie nawiedzonych dźwięków. Tradycyjnie pokazujemy autorów, których wypowiedzi są dalekie od rutyny, pełne pasji i oparte na niezwykle intensywnym odczuwaniu otaczającej rzeczywistości. Postaraliśmy się skupić uwagę na zjawiskach widmowych. Wyczulić się na załamania otaczającej nas rozmaitości, z której wychodzą na jaw nieoczekiwane powroty niedomkniętej przeszłości. Nie znaczy to, że jest to numer historyczny, wręcz przeciwnie. Interesowały nas jedynie duchy zadomowione we współczesności, żywe w tym, co robimy, widoczne w tym, co wchodzi w pole naszego widzenia. Możliwe do spostrzeżenia lub oddania w obrazie, mimo, że istniejące poza obrębem fizykalnej materii. Poszukiwanie zjaw i widm przyjmuje tu różne formy, od głęboko emocjonalnych rysunków Magdaleny Starskiej i Aleksandry Waliszewskiej, przez „auratyczne” fotografie Xeni Uranovej, Łukasza Sosińskiego i duetu Aleksandra Bujnowska/Jan Dziaczkowski, po całkiem konceptualne zabiegi Honzy Zamojskiego czy Franciszka Orłowskiego, by poprzez demoniczne fantazje Liama Sparkes’a realizowane w sztuce tatuażu, ostatecznie doprowadzić do całkiem okultystycznego cyklu Traume II Aleksandra Bindera.

Kuba Bąk/Anna Czaban

Można przypuszczać, że autorstwo, odbicie mocy sprawczej, czyni nasze zapracowane umysły lekkimi, w wymarzonym stanie – autorskiego skupienia – zawiera w sobie twórcze dążenia i ich dopieszczony, nie zakładamy inaczej, rezultat. Jednak z każdym kolejnym dniem do naszej mniej lub bardziej przykładnej pracy wkrada się niepokój i trudno stwierdzić, czy oto uwalniają się ambicje, czy też następuje ciąg dalszy twórczych zmagań, a namysł nad procesem kreacji sprowokuje udział w dyskusji, a ta z kolei da odpowiedzi na pojawiające się pytania. Jakim ciężarem obarczone jest słowo autor? Ciężarem przypuszczeń, że się autorem w pełni nie jest, ciężarem podpisów i akredytacji, zmagań o przestrzeń autorstwa „przesyłaną dalej” przez kolejnych odbiorców. Czy nasz otwarty, tak przez nas samych definiowany, światopogląd pozwoli nam iść dalej… czyli dokąd?
W poszukiwaniu odpowiedzi, przetestujmy formułę kopiuj-wklej i zastanówmy się nad jej swoistym rozszerzeniem w erze YouTube. Cyberkultura proponuje szybkie i częste zmiany tożsamości, my proponujemy porównanie jej z „rzeczywistością”, tu i teraz rodzą się – i umierają – grupy artystyczne, żyją swoim życiem biografie jednostek, takich jak legendarny Arthur Cravan.
Angażując się w malarstwo, rysunek i fotografię, chcemy wzbudzić dyskusje o sąsiedztwie słowa i obrazu. Komentarz wydaje się zbytkiem, narracja kier(unk)uje, a niezależny byt szuka racji istnienia. A może słowo przypomina nam o zakorzenieniu sztuki w społeczeństwie i czyni ją pod różnymi względami sztuką zaangażowaną? Zapraszam do zadawania dalszych pytań i szukania odpowiedzi.

Magdalena Popławska

Punkt jest magazynem o młodej sztuce i zaangażowaniu w otaczającą rzeczywistość. Jest pismem o rozkoszach obrazu i przestrzeni. Kwartalnik, mimo że jest całkiem nowym tytułem, jest wcieleniem „Gazety Malarzy i Poetów”, wydawanej przez Galerię Miejską Arsenał z Poznania. Stał się niebywałym zjawiskiem wśród dostępnych wydawnictw. Opiera się na myśleniu oswobodzonemu z akademickiego ciężaru i profesjonalnych konwencji. Obraz
i tekst występują tu niezależnie, jedno nie ilustruje drugiego, a drugie nie opisuje pierwszego. Prace młodych artystów i badaczy są autonomiczne wobec siebie, ale wszystkie razem funkcjonują na podobnych zasadach. Wyrastają wprost z otaczającego je świata, pokazują mocne osadzenie twórców w bezpośrednim otoczeniu. Same reguły zaangażowania są tu wielokrotnie kwestionowane: naciągane, wypaczane i przestawiane; utarte sądy i nawyki odczytywania brane w nawias, a wnioski oddalane, te łatwe i te trudne. Czasopismo stara się wytwarzać pewien system świadomości otoczenia, mam nadzieje, że bez szkody dla przyjemności lektury i oglądania.